Onu heç tanımırdım. Qəflətən girdi yazı-pozu aləmimə və “Ucubuluq” haqqında elə bir yazı yazdı ki!.. “Əcaba, kimdir bu xanım”, sualına cavab tapmamış, kitabımın təqdimatında aparıcılıq məharəti ilə məni daha da təəccübləndirdi...
Sonra yazı-pozu məni öz aləminə çəkdi yenə, bu gözəl qələmli, gözəl düşüncəli xanımın kimliyini, nə işlə məşqul olduğunu araşdırmağı unutdum...
Ta o vaxtacan ki, şəxsi bloqu qarşıma çıxdı və oradakı bircə şeir mənə bu sətirləri yazdırdı...
...Əslində “Ucubuluq” haqqındakı araşdırması deyirdi ki, bu gənc xanım adi adam deyil, ədəbiyyatın tam ortasından durub gəlib, elmdə bişmək üzrədir və tək onu bildim ki, magistr və doktorantura təhsili var...
“Axı belə bir mükəmməl elmi dünyagörüşə malik birisini niyə elmi araşdırmalara cəlb etmirlər? Axı niyə onun potensialından kifayət qədər istifadə olunmasın ki?!”
Belə sualların qarşısında aciz qalarkən imkanım olduğu halda vəzifə pillələrindən imtina edib, yalnız yaradıcılığımla məşqul olmaq kimi xudbinliyimə acığım tutur və bəzi vəzifəli qələm dostlarıma haqq qazandırıram: gör nə qədər adama çörək verir, qolundan tutur, elmin qapı-bacasını açıq saxlayırlar...
...Lap təsadüfən, gözəlim yazı pozudan başım ayrılan vaxt qarşıma bir bloq çıxdı və məlum oldu ki, bu, bayaqdan haqqında bir Quranlıq söz xırdaladığım sevimli Günel Rəcəbin bloqudur. Digər yazılar da gözəl idi, zira bir şeir dedi ki, adam, bu xanım şairdir, şeir əhlidir və sən bu şeiri oxu...
Şeirin adı “Çanta” idi...
Bir neçə gün sonra o şeiri yenidən oxumaq ehtiyacı yarandı, indi o bloqu tapa bilmirəm. Uzun əziyyətdən sonra tapdım və təkrar-təkrar oxudum. İlk baxışda elə ciddi bir şey yoxdur. Hamı kimi bizim Günelin – şeirdəki mənin – də qanadları varmış...
...Qanadımı qıranlar
Öz qanımdan idilər...
“Öz qanından olanlar!” Hə, hə, onların, qanı qanımızdan olanların zərbəsi yıxıb bizi həmişə!.. Yoxsa, hər vurana yıxılsaydıq, çoxdan ölmüşdük... Ölmədik, öz odumuzdan od alıb təzədən dirildik, təzədən yanmaq üçün...
O misralar şeirin ortasındandı. Qayıdaq əvvələ. Şair xanım bütün yazı əhli kimi təkliyindən bəhs edir və qəribə bənzətməsi var:
Təkliyimi gəzdirirəm
Çanta kimi özümlə.
İçində bir az sükut,
Bir az da küskünlük var...
Şairi və şeiri çatladan sükut var “çanta”da. Ona görə dırnaqda yazdım ki, bu hələ çantanın özü deyil, təkliyin çantaya dönüşüdür... Bir də küskünlük... Yox e, yooooox, sizin bildiyiniz hər gün, hər saat rastlaşdığımız küskünlük deyil bu. Bunun adı küskünlükdür, içi dərdlə ləbələbdir – zəhərə qalmış xatirələr, sətirlər... miras... Miras da ki, bir ayrı aləmdir – ölü paltarı kimi alarsan əlinə, əlini yandırar...
Sonuncu sevgidən miras
Xatirələr, sətirlər,
Bir də bu kədərli şeirlər…
Məsafələr uzandıqca
Yoxluğun ağır gəlir.
Daşımağa gücüm çatmır,
Təkliyim məni əzir...
Və daha nələr, nələr... Yuxarıda iki yerdə uzun nöqtələr qoymuşam. Biri mənim sözümdədi, bu heç, bu mənlikdir, amma biri xanım yazarın şeirindədir, bağışlasın məni, “Təkliyim məni əzir” misrasının altında nələrin yatdığını o nöqtələr bilir ancaq...
Və...
Və... Son misralar, adamın illacını kəsən (bu sözü türkiyəli qardaşlarımızın dərmana ilac deməsi kimi yozmayın, bu söz bizlərdə illacın kəsilməsi - əlacın əldə olmaması, ixtiyarın əldən getməsi, lap belə ümidin ölməsi anlamına gələr), həyatını qaraldan, oxunu daşa çalan anın gəlməsi kimidir...
Qanadımı qıranlar
Öz qanımdan idilər.
Qanadlarım əvəzi
Mənə çanta verdilər...
Xanımların çantaya niyə belə önəm verdikləri yalnız indi anlaşıldı...
O çanta deyilmiş ki...
06.02.2022.
