Səni Anar, Elçin, Nəriman bilər,
Səni bilməyənlər kimi bilir ki?!
 
Havayı ötməyib ömrün illəri,
Yolu yol eyləyib, yola düşənsən.
Yazıb Əli bəydən Əlibəyləşən,
Caviddən yazdıqca Cavidləşənsən.
 
İllər sınayıbdı etibarını,
Özgə süxurlara axının yoxdu.
Qəlbimlə öpürəm uğurlarını,
Qəlbimdən ruhuna yaxınım yoxdu.
 
Bax ey, gör necə də yaraşır sənə
Atandan yadigar, əmanət qürur…
Ən pünhan,
ən gizli istəklərinin
kökündə Peyğəmbər əxlaqı durur.
 
Kimin var,
kimin var Turan Cavidli
Zəlimxan Yaqublu xatirələrdən
özgə bu dünyada axı kimin var?
Bəxtiyar,
Şəhriyar,
Cavid ünvanlı
Sənin özgə Tanrın, özgə Dinin var.
 
Sən Ordan gəlirsən,
O ucalıqdan…
Ordan gəlməyənlər içində təksən.
Yalqızsan, tənhasan, gəlməsən, Azər,
Ağzımı xeyirə açıram, yenə
Sən orda birinci gəlməsən, Azər.
 
Sənin ürəyinin lap alt qatında,
Sənin gözlərinin dərinliyində,
Hardasa, tək bircə özünə məxsus
Bir cıdır meydanı,
Boş bir səhra var.
Sənin o meydana,
O boş səhraya
İl ili qovduqca marağın artıb,
O səmtə meyilli olub gözlərin,
"Cilov”un həmişə o səmtə dartıb.
 
Təkbətək çıxırsan özün-özünlə,
Orda qovan da sən, qovulan da sən.
Orda sinəsinə çiçək taxılan,
Çiçəyi burnunda ovulan da sən.
 
Harda sıxılırsan, sıxırlar səni,
Özünü özündən yıxırlar səni…
Harda ki, dəli cin beyninə vurur –
Gəlib gözlərinin qabağındaca
O cıdır meydanı, o səhra durur.
 
Arxalı dağları yıxıb getməyin,
Hirsini ovcuna sıxıb getməyin,
Baş alıb, dünyadan çıxıb getməyin
Sənə su içimi gəlir o dəmlər.
Ora yollar getməz, getməz,
Göz işləməz,
Könül yetməz…
 

İllərdi bir təlaş sarıb içimi,
Sivrilib əlindən qaça bilmirəm.
Səni nəğmələrin tənhalığıyla,
Dünyanın, şeirin yalqızlığıyla
Tək qoymaq qorxum var, aça bilmirəm.
 
Papiros tüstülü masa başında
Bu cavan ömründə, cavan yaşında
Cavidlə,
Faiqlə,
Səlim Turanla
Tək qala bilməyin qorxudur məni.
 
Qorxuram ən pünhan duyğularının
Qaysağı çat verə gözüm önündə.
Ağara saçların bir an içində,
Əriyib gedəsən xatirələrdə.
 
Səni tək qoymaqdan qorxuram, dostum,
Həmən, xatirələr çin-çin oyanır.
Həmən, gözlərinin dərinliyində
Bir Məcnun göynəyir, bir Kərəm yanır.
 
Hər gün düşüncəndə, xəyallarında
Hadi məzarını gəzir görürəm.
Ən əziz kəslərin talesizliyi
Ruhunu daş kimi əzir görürəm.
 
Qorxuram hansısa müxənnət sözü
Səni məhvərindən qopara bilər.
Bu könül dünyamdan,
duyğularımdan
Divlər gəlib səni apara bilər.
 
Haqlı
və inadkar davakarlığın
Qorxuram hardasa bitirə səni.
Küçə qeybətləri dura qəsdinə,
Cavidlər, Hadilər itirə səni…
 
Səni Anar, Elçin, Nəriman bilər,
Səni bilməyənlər kimi bilir ki?
 
Nizami Cəfərov, Kamal Abdulla,
Bir də Musa Yaqub duyar halını…
Bu söz meydanının qeylü-qalını
İçində əridib,
İçində çəkən
Mövlud Süleymanlı, Məmməd İsmayıl,
Çingiz Əlioğlu,
Ramiz Rövşən
Və Vaqif Bayatlı xoşdu səninlə…
Qısır ilhamından küssün, incisin
Kimin ki, arası boşdu səninlə.
 
Müşfiqdən, Rəsuldan uzaq olanlar
Çətin ki, səni də sinirə bilsin.
Sağ deyil hayqıra Xəlil Rza ki:
– Məni bilməyənlər səni nə bilsin?!
 
Əlli beş…
Bəlli beş…
Yaşın o yaşdı –
Zirvədən-zirvəyə daşıyır köçün.
Könlün gedənlərin dalınca dolur,
Gözlərin yol çəkir gələnlər üçün…