Biz yazıçı Mübariz Örənin maşınında dünyanı velosipedlə gəzən adamın yanına gedirdik. Sükanda Mübariz Örən idi, yanında mən, arxada fotoqrafımız. 28 May küçəsinə çatanda Mübariz maşını saxladı.

Məlum oldu ki, Kəramət Böyükçöl də gələcək.

- Mətbuatın iki əjdahasını bir araya gətirirəm! – dedi gülümsəyərək.

Mübariz Örən həmin velosəyyahın qohumuymuş. İki il əvvəl səyyahla geniş söhbətimiz yayımlanmışdı.

- A kişi, çox qəribədi e, - Mübariz deyir. – “mama uşağı”ydı, evdə oturub kitab oxuyurdu.

- Sən də lap o meyxanaçı kimi danışdın.

- Zarafat bir yana, çox intellektual oğlandı. Sənə Şekspirdən danışsın. Rus ədəbiyyatını əzbərə bilir, əzbərə!

- Düz 2 il yarım keçib Vətəndən uzaqda.

- Hə...

- Adı Tural idi?

- Hə, Tural Abbasov. Bakı Dövlətin Beynəlxalq münasibətlərini qurtarıb. Neçə dil bilir e... İngilis, alman, fransız... Rusdakı hamıdan yaxşı.

Kəramət gəlib çıxmır, Mübariz ona zəng edir, ünvanı tapa bilmir.

- Camaat dünyanı velosipedlə səyahət edib axırda Vətənə qayıdır, Kəramət burdan-bura gəlib çıxa bilmir.

Gülüşmə düşür.

Velosəyyahın bir fikrini xatırlayıram: “Səyahət etməyi, mütaliəni, günəşi, dənizi, dağları, dadlı yeməkləri, qəlyan çəkməyi, bir də Vladimir Vısotskinin yaradıcılığını çox sevirəm”.

Bu fikri Mübarizə də deyirəm.

- Kəramət nəyi sevər görəsən? – Mübariz bunu deyib şaqqanaq çəkir.

Kəramət gəlib çıxa bilmədi, axırda biz gedib onu götürəsi olduq.

Bibiheybətə gedirdik. Velosəyyahı orda qarşılayacaqdıq.

- Ata-anası da gəlib, Mübariz?

- Anası yoxdu, cavan rəhmətə getdi. Atası gələr, hə. Hamı ordadı e bu saat.

Kəramət çatan kimi soruşur:

- Evlidir o?

- Yox, - Mübariz deyir. – Subaydı.

- Denən ona görə düşüb çöllərə də! Arvadı olsaydı, bizim kimi ancaq NZS-ə gedə bilərdi.

Gülüşmə.

Bibiheybət məscidinin qabağında xeyli adam var. Mübariz bizi tanış eləyir. Velosəyyahın qardaşı atamla adaşdır: Eyvaz.

- Sizin səyahətə marağınız var? – soruşuram.

- Əgər mən səyahət edəsi olsam, avtobusla, maşınla, ya qatarla, təyyarəylə gedərəm.

- Normal qaydada yəni.

- Hə... Velosipedlə getdin, ya maşınla, eyni yoldu, eyni mənzərələri görürsən.

Qardaşı Tural hələ məktəbli ikən Jül Vern, Rafael Sabati, Boris Jıtkov kimi uzaq səyahətlər haqda yazan yazıçıların əsərlərini oxuyanda, dünyanı gəzmək, uzaq ölkələri görmək, həyatı boyu yadda qalacaq macəralar yaşamaq arzusunda olub.

Həm də velosiped yolu daha da uzadır, mənzərələri daha yaxından görürsən, xoşbəxtliyin, hüzurun saatını bir az da çoxaldırsan onda.

- Siz Turalla müsahibə eləmişdiniz? – qardaşı Eyvaz soruşur.

- Hə. O, Taillandda olanda.

- Yadımdadır, oxumuşdum.

Bibiheybət məscidindəki quşlar üzbəüzdəki qəbiristanlığa doğru uçub təzədən qayıdırlar.

Uzaqdan velosəyyahımız görünür. Televiziyadan da bir balaca qız gəlib, operatorı dümsükləyir ki, çəksin. Mənim də gücüm öz fotoqrafımıza çatır. Tural velosipedin üstündə bizə əl eləyir. Yorğun əl abidəsi...

Gəlib çatır, alqışlar qopur. Ərincək bir sükut sərilir aramıza. Yalnız maşınların keçib getməyi və fotoqrafların “çak-çuk” səsi gəlir.

Tural velosipeddən düşən kimi soruşur:

- Atam hardadı? – dalınca rusca təkrarlayır: “A qde papa?”

- Evdədi. – qardaşı cavablayır.

- Hə, yəqin evdə gözləyir. Okey.

Sinə dolusu nəfəs alır. Çöllərin və meşələrin ətirli havası var sinəsində.

Baxmayın, aradan iki il keçib. Gedib də gəlməmək, gəlib də görməmək var. Hər şeyə hazır olmaq lazımdır. Onun gözlərində də bir nəfərin yoxluğu dolaşırdı. Sualın cavabını alan kimi o yoxluq aradan çıxdı. Yerinə işıq gəldi.

Ona baxdım, öz-özümə dedim ki, dünyanı tam dövrə vurub tamamlayan bu adam görəsən bundan sonra nə edəcək?

- O deyirlər e, dağları fəth edən adam, yenə dağlara qayıtmaq istəyir. – Mübariz deyir. – Tural burda duran deyil. Bir az dincəlib qayıdacaq yəqin.

Fikir verdim, Tural hamıyla əl tutub görüşəndən sonra rahatlıqla nəfəs dərir. Buğanı geridə qoyan matadora oxşayır.

- Tanış ol, yazarlardı. – Mübariz bizi göstərir.

Mənə diqqətlə baxır:

- Ooo... Ayxan bəy!

Tanıyır, internet üzərindəki müsahibəmizi xatırlayırıq.

Turalın gözlərində yorğun bir parıltı gəzişir.

-