Avanqard.net Zahid Sarıtorpağın tərcüməsində Artur Rembonun "Tilsimə düşənlər" şeirini təqdim edir.








Tilsimə düşənlər

Gecə qar dənələri töküldükcə göylərdən,
al çalara bürünür düşən işıqda hərdən,
və beş uşaq dayanıb altında yağan qarın.

Zirzəmiyə boylanır pəncərədən beş uşaq,
Çörəkçinin kəsdiyi kündələrə baxaraq,
Ağızları sulanır zavallı çocuqların!

Görürlər kündələri o usta necə yayır,
Yumurta sarısıyla üst qatını boyayır,
Sonra da tələsmədən bir-bir sobaya düzür.

Çörəklər cızıldayır, indi köpüb şişəcək,
Səsindən bilirlər ki, lap indicə bişəcək,
Ustanın dodağından bir melodiya sızır.

Uşaqlar susub baxır… Bu, yuxumu, huşdumu,
Pəncərənin nəfəsi isti bir ağuşdumu,
qısılıblar oraya, büzüşüblər eləcə?..

O kömbələr, kökələr ordan qoparılanda,
Gecə məclisi üçün bir-bir aparılanda,
qızarmış qıraqları cızıldayacaq necə!…

Uşaqlar baxacaqlar künc-bucağa gözaltı,
Sanki sisək səsidir gələn həmin cızıltı,
Bu nə xoş səs, ilahi, bu nə ecazkar andı!

Sanki həyat qoxuyur bu zirzəmi bu gecə…
Cır-cındırın altında olsalar da eləcə,
Uşaq qəlbi döyünür, uşaq qəlbi heyrandı!

Pəncərəyə qısılan o taleyi əziklər,
Gecənin şaxtasında o balaca Məsihlər,
Üzləri barmaqlıqda, özləri diz üstədi.

Tilsimli bir nəğməylə hər nə var unudulub
Bu bir başqa həyatdı – içi arzuyla dolu,
Bu ayrı bir dünyadı – hər nə varsa üzdədi!

Əyilməkdən onların köynəyi də sökülüb,
Sanki dua önündə cismləri bükülüb,
Yoxsa cənnətə çöküb körpə səfehlər, nədir?.

Cənnətin nəfəsində var işıq xoşbəxtliyi,
Burdasa şaxta düşüb… Qopan gecə küləyi,
çırpılaraq onlara köynəklərin yellədir…