Avanqard.net Mahir N. Qarayevin «Dəmir qapı Dərbənd» şeirini təqdim edir.













DƏMİR QAPI DƏRBƏND


Bu qarşı dağ Savalandı, 
baxdım, könlüm havalandı;
nə yaram qaysaq bağlayan,
nə dərdlərim sağalandı...

Hər nəyim var hədər mənim, 
bu kəmfürsət qədər mənim –
ilimə bir sevinc düşür, günümə yüz kədər mənim!

Bəlkə yüz deyil, əllidi, 
əlli də yüzə bəllidi;
dəmir qapı Dərbənddi bu,
billah bu da təsəllidi...

Bu evin içi bayırdı, 
sərxoşdum, içib ayıldım –
beş sayıbsa, fələk sayıb, mən hələ üçü sayırdım!
 
Nə fərqi nə saymağının,
sayı üçdü barmağımın;
sayını gerçək bilirəm
ömürdən nə qalmağının…

Bu dənizin hənirtisi,
gəmisinin göyərtəsi –
ya götürər bu gün, ya da, bu günün gələn ertəsi!

Bu daş qala Əlincədi,
daşları əlcə-əlcədi –
əcəl məni girləməsin,
mənimki də ölüncədi...

Ölüncə bayırdı yerim,
çöldəyəm, çayırdı yerim –
dəmir qapı Dərbənddi bu, daş qapı Bayıldı yerim!

Titrədi, tərpəndi qatar,
adladı Dərbəndi qatar;
öldür, Allah, öldür məni,
ya da qurtar… qurtar… qurtar...

Bu qarşı dağ Savaland, 
baxdım, könlüm havalandı –
dəmir qapı Dərbənddi bu, qalan qapılar yalandı!..