Bu sabah oyanınca unudulmaz Tofiq Abdini xatırladım. Onun adı şimşək kimi çaxdı beynimdə. Mən ədəbiyyata gələndə o da qürbətdən yenicə dönmüşdü. Onun haqqında bir yazı yazmışdım və çox qısa bir zamanda bir-birimizə isinişmişdik. Elə o günlərin birində bir dəfə dedi ki, ikimiz də qərib kimiyik bu ədəbiyyatda, mən qoca qəribəm, sən cavan qərib. Sonra da əlavə eləmişdi ki, keşkə sən bir az tez doğulaydın, canım Kənan! Çox xoşum gəlmişdi bu sözdən. Sonra bu sözləri mənə bağışladığı şeirlər kitabına avtoqraf kimi yazıb mənə bağışladı. “Qoy məndən sənə yadigar qalsın bu sözlər” dedi.

Kaş mən bir az tez doğulaydım... Yadıma Vudi Allenin “Parisdə gecə yarısı” filmi düşdü. Filmin qəhrəmanı yenicə evlənməyə hazırlaşan gənc və uğursuz bir yazıçıdır, öz nişanlısıyla Parisə səyahətə gəlib. Lakin bu əfsunlu şəhərin gecələrindən birində qəfildən qarşısına antikvar fayton çıxır və o, bu faytona minib keçmişə gedir. Burda ədəbiyyatın və incəsənətin nəhəng simalarıyla rastlaşır. Fitsceraldla, Pikassoyla, Salvador Dali ilə, Heminqueylə, Tomas Eliotla tanış olur. Filmin bu yerində Aqşin Yeniseyin “Yeni il tənhalığı” şeirini xatırladım: “Taksi də baha gedir on doqquzuncu əsrə”.

Adamın sümüyünü sızladan bu soyuq qış səhərində siqareti siqaretə calaya-calaya ürəyimdən bir istək keçir. Kaş evdən çıxanda Yasamalın bu əyri-üyrü küçələrində qarşıma bir fayton çıxa, məni götürüb İçərişəhər səmtə apara. Azneft dairəsindən qəmbər yolla yuxarı qalxanda görüm ki, Vahid Poeziya Evinin həyətində Habil Əliyev Kələntər Kələntərliylə şirin-şirin söhbət edirlər. Orda faytondan düşüb içəri girim, görüm Elçin Səlcuq çantasını stulun böyründən asıb, bikef oturub. Məni görüb soruşacaq:  - Ə, mızqlet, bə Yafəs hanı? Sonra köks ötürüb deyəcək “darıxıram yaman, gəl çıxaq burdan”... “İstiqlaliyyət” küçəsiylə üzüaşağı düşəcəyik. Görəcəyik “Monolit” elə köhnə yerindədir. Murad Köhnəqala demiş, “sovet Bakısının sonuncu yarpağı”. Zakir müəllim də əllərini belinin üstündə daraqlayıb qapıda dayanıb. (“Monolit”in müştəriləri onu yaxşı tanıyır, kafenin sahibi idi. Mübariz Məsimoğludan eşitdim ki, o da dünyasını dəyişib.) Salamlaşıb içəri keçirik. Yarım araq, kolbasa, çörək... Vəssalam! Dünyanın bütün pisliklərini unuduruq, bir neçə saatlıq özümüzü xoşbəxt sayırıq. Elçin yumruğunu həmişəki kimi stola vurub deyir: “Ya skazal!”

Nola, bir möcüzə ola, mənim gözlədiyim fayton gələ... Məni o doğma yerlərə apara. O yerlərə ki, orda Tofiq Abdin sağ-salamatdı, cins şalvarda dim-dik yeriyir, səsi də gurlayır: “İdarə olunuruq, canım!”

O yerlərə ki, Rafiq Tağı sağdı, rastlaşanda “ooo, salam, salam, necəsən?” deyə gülümsəyib əlimi sıxacaq. Hekayələrimi oxuyacağını deyəcək və zarafatla əlavə edəcək ki, yavaş-yavaş bizim çörəyimizi əlimizdən alırsan. Mən də gülümsəyib “siz ustadsınız” deyəcəm. Bir az səhhətimdən gileylənəcəm, tez çantasını açıb ordan bir vərəq çıxaracaq və mənə bir-iki dərman yazacaq.  

Hələ də telefonumun yaddaşında onların nömrələri qalır. Silə bilmirəm, silə bilməyəcəm...

Sizsizlik getdikcə dözülməz olur, darıxdığım adamlar...

Avanqard.net