Bu yaxınlarda Corc Oruellin “Paris və Londonda qara qəpiksiz” romanı əlimə düşdü, daha doğrusu Nəzakət verdi. Kitabda iki gəncin ofisiant işləməsi, iş axtarmaları, ev kirayəsini verə bilməməsi, məni bir anlıq keçmişə qaytardı. Elə bil  Allah bilib bu kitabı mənə yollayıb. Onu da deyim ki, mənim  Nəzakətdən də öncə öz içimdə danışdığım bir şəxs var. O, da Allahdı.

2009 – cu ildə Moskvadan Bakıya gələndə, başladım iş axtarmağa. Elə oldu ki, restoranda ofisiant (qarson) işləməyə başladım. İlk iş yerim isə Biləcəridəki “Xəzri” kafesindən başladı. Sonra isə, şəhərin bir çox prestijli restoranlarında işləməyə başladım. İşə təzə başladığım vaxtlarda bir çox xoşagəlməz hadisələr də oldu və belə bir vaxtda mən çox imkansız idim. Çünki, günü 5 manata işləyirdim. Bizdən köhnə ofisiantlar isə, sözün əsl mənasında 5 manata bizi eşşək kimi işlədirdilər.

Yasamal bazarının yanında kirayə qalırdım. Aya 50 manat kirayə pulunu düzəltmək üçün dəridən – qabıqdan çıxırdım. Ev yiyəsi “həci” olduğundan, heç bir dəfə deməzdi ki, ev pulun niyə gecikdirirsən? Doğrudan da, həci başqa idi...
Anam əməliyyat olundu, qolumu sallaya – sallaya getdim. Anamın otağına gəlib – gedən tibb bacısına da 5 manat verdim. Ağzın büzdü...

Vaxt geçdi, iş yerimi dəyişdim. Başqa bir restoranda günü 10 manata işləməli oldum. Bura isə, bir çox sənətçilərin və məmurların bir gecədə neçə min pulu havaya sovurduqları məkan idi.  Gecə saat  2-ə və bəzən 3-ə qədər bu adamların ad günü banketlərində işləyirdik.  Bəziləri necə əziyyət çəkdiyimizi görüb əlini cibinə salırdı. Bəziləri isə, hələ bir təhqir də edirdi. İçkili olduğundan yola verirdik, çünki bundan başqa çarəmiz də yox idi.

Restoranın musiqili proqramının içində rəqqasə şousu da vardı. Bir çoxu həmin vaxtı səbirsizliklə gözləyirdi. Şamlar yandırılır, işıqlar söndürülürdü və rəqsdən anlayışı belə olmayan qız, rəqqasə paltarında meydana atılırdı. Elə bayaqdan üstümüzə xoxlanan, bizi təhqir edən “kişilər” hamısı bir nəfər kimi 10, 20, 50, 100 manat çıxardım onları hombasıyla dümsükləyən rəqqasənin zərli “lifçik”inə, yəni “məmədan”ına salırdılar. Bu da onlara elə zöq verirdi ki, elə bil dünyanı onlara bağışlamısan. Bir neçəsi isə, rəqqasə gələnə qədər telefon nömrəsini verəcəyi pulun üstünə yazırdı. Rəqqasə pulun məbləğinə baxmaqla, həmin şəxslə görüşməyin nə qədər maraqlı olduğunu anlayardı.

O, vaxtdan baş götürüb qaçdım səsli-küylü restoranlardan.

Artpress.az