Artpress.az gənc yazar Oğuz Ayvazın şeirlərini təqdim edir.

 gözlərimdə azadlıq
 qışqıran adamları
 polis dəyənəyi ilə döymürlər…






Sənə gözlərimlə göndərdiyim məktub

Tiflisdə külək əsir,
küləyi əlimlə sığalladım,
yorğunluqdan əvvəlcə
əllərim, sonra ayaqlarım
yerini dəyişdi.
Mənə bənzəyən biri
içimdən çölə çıxıb
səkidə dilənən
qadınla danışdı.
Küçədə tək-tənha
qalmış quduz
olduğunu düşünən
buna görə ona
yaxın durmayan sahibsiz
küçə iti ilə söhbətləşdi,
küləyi əlimlə sığalladım,
Tiflisin xaraba qalmış
fahişələr bəzəmiş küçəsini,
tula payına işləyən fəhlələri,
şəhərə yaraşmayan
yad, ölü sükutu
gözlərimdən oxuyacaqsan.
Sənə gözlərimlə göndərdiyim
məktubu oxudunmu?
qorxma bir az yaxın gəl,
gözlərimdə azadlıq
qışqıran adamları
polis dəyənəyi ilə döymürlər,
fahişləri küçə iti
kimi təpikləyə-təpikləyə
öz cinsi təlabatını
ödəyən yekə qarın
kişilərin olmadığı
dünyanı arzuladım.
Sənə gözlərimlə göndərdiyim
məktubu oxudunmu?
əllərinlə gözlərimi sığa,
işğal edilmiş şəhərin
döyüşdən sonrakı
mənzərəsi üzümdən saat
kəfkiri kimi asılıb.
əllərini boşluqda tərpət,
dağıdılmış bir şəhərin
içində
gülümsəyən və anasına
doğru qaçan uşaq mənəm...



Yaşlı Qadın və Balaca Qız

Əgər 28 mayın
çıxışında bir siqaret
yandırıb Səməd Vurğun
parkına düşsəniz
sıra ilə düzülmüş
skamyalarda tək-tük
adamların oturduğunu
görərsiniz, amma bir az
irəli getsəniz,
köşkün qırağında
əlində əsası olan
büzüşmüş, saçları
pırtlaşıq o yaşlı
qadını görərsiniz,
sonra köşkdən bir
siqaretdə götürüb
alışdırarsınız,
tüstüyü havaya
buraxdıqda qarşınızdakı
qadının öz-özünə
danışdığını görərsiniz,
şaşqın halda
gəlib-gedənləri izləyər,
bu vecsiz,
həyatda ciddi görünməyə
çalışan adamlardan bu
qadını gizlətməyə çalışarsınız,
onun anlaşılmaz, eşidilməyən
yalnız səssiz filmlərdəki
kimi tərpənən dodaqları,
yoxsul və çox uşaqlı
evinizi xatırladar,
aman, aman o qadına
yaxınlaşmayın,
hələ də sizi evdə
gözləyən qırmızı donlu
balaca bir qızınız var...




04 : 00 və Qəhər

Qəddi əyilmiş
ağacın qaranlığında
bir uşaq ağlayır,
göz yaşları
çöhrəlmiş yanaqlarından
balaca bədəninə süzülür,
göy üzünə ana deyə hayqırır,
ay işığında kədəri ilə boğulur...
Hardasa küçə itinin
zingiltisi eşidilir
gecənin ucsuz çöllərində,
hardasa günəş doğur,
xoşbəxliyə bənzəyən işıq saçır
yer üzünün
cənnət bağlarına,
insanlar təbəssümlər ilə yuyunur
sərin mehin dəryalarında.
evinin tavanı
uçmuş xarabada
bir qadın yaşayır,
yoxsul və ümidsiz,
kirli əlləri ilə tozlu saçlarını darayır,
yalnızlığı ölümü salamlayır.
hardasa saz çalınır,
dağ havası kəndin
üzərində şeir yaradır,
yağış yağır, buludların arasından
günəş gülümsünür
yoxsul kəndin adamlarına,
hardasa bir kişi qüssələnir,
qəhər boğazına dolur,
vaxtsız itirdiyi övladına,
için-için əriyən günlərində
oğluna ağlayır,
hər gün ölüm arzulayır
ancaq hər gün ölür...

Artpress.az