Qarşı skamyada gözlərindən illərin yorğunluğu görülən yaşlı bir qadın əyləşmişdi. Üzünə baxdıqca baxmaq istəyirdim, onu hər dəfə bu parka gələndə görürdüm eyni yerdə əyləşərdi həmişə, sanki kimisə gözləyirdi, hər dəqiqə cibindəki saatı çıxardıb baxır sonra yenidən cibinə qoyurdu. Həmin qadını ayda bir dəfə görmək imkanım olurdu, yaxınlıqdakı klinikada həkimə gəlirdim. O qadına görə həkimə vaxtından əvvəl gəlib parkda gözləyərdim. Üzündəki ifadə insanı dərin bir boşluğa salırdı, baxdıqca baxmaq istədiyin qara gözləri sanki insanı özünə bağlayırdı. Yaşı altmışı keçmiş olardı ya da az, yaşını öyrənmək, hətta adını öyrənmək imkanım heç vaxt olmadı bu altı ay ərzində. Həkimə getmək vaxtı gəlib ayağa qalxanda həmişə üzümə gülümsəyərdi sanki məni yola salır, sağ ol deyərmiş kimi. Biz bir-birimizlə sözlərə yox baxışlarımızla ünsiyyət qururduq. Həmin parkdan uzaqlaşdıqca ruhum qadının yanında qalırdı, geri qayıdıb danışmaq üzündəki bu kədərin səbəbini öyrənmək istəyirdim amma buna heç vaxt cəsarət etmirdim. Aylar keçirdi və hər ay üzündəki kədər daha da çoxalırdı.
Bəzən özümüzdə anlamadan bir insanın həyatını öyrənmək, ona yaxın olmaq istəyirik əslində ortada heç bir səbəb yox ikən bu istəyin hardan gəldiyini bilmirik. Mənimki öyrəşməkmi yoxsa bir maraq idimi bilmirəm. Bildiyim tək bir şey varıydı: o qadını hər dəfə görəndə çoxdan tanıdığım bir tanışımı görmüş kimi olurdum.
 Aradan keçən aylardan birində həkimə gec getdim parka baxmadan klinikaya daxil oldum, amma fikrim o qadının yanında qalmışdı. Tez çıxıb parka getmək istəyirdim, mən çıxarkən yağış yağırdı, parka tərəf gedəndə qadının əlində çətir parkdan çıxdığını gördüm, yavaş yavaş sanki yağışın səsinə qulaq asırmış kimi yoluna davam edirdi. Yağışın altında neçə dəqiqə durdum bilmədim fikirlər məni o qədər uzağa aparmışdı ki... Özümə gələndə yağış artıq yağmırdı. Heyfsləndim yağışın kəsməyinə, yağışı sevirdim, yağışın altında gəzdiyim vaxtlar az olmamışdı.
Həkimə gəldiyim son gün yenə həmin parka gəldim qadın həmişəki kimi öz yerində əyləşmişdi, yanında boş yer olduğunu görüncə yaxınlaşıb onun yanında əyləşdim. Gözünü eyni yerə dikib nə baradəsə fikirləşirdi mənim yanında əyləşməyimi belə hiss etmədi. Uzun müddət belə qaldı sonra başını çevirib üzümə baxdı ve eyni gülümsəmə ilə gülümsədi. Daxilimdə özümlə mübarizə aparırdım, bu qadında aça bilmədiyim bir qüvvə varıydı insanı özünə çəkir sanki ovsunlayırdı. Üzündə gənclik illərindən qalma gözəllik hiss olunurdu, illər onun simasına kədər qatsada o gözəlliyi əlindən ala bilməmişdi. Anidən ürəyimdən belə bir arzu keçdi: məndə bu yaşa çatdıqda bu qadın kimi olmaq istəyirəm. İlk dəfə idi ki, kiməsə oxşamaq istəyirdim. Tanımadığım, səsini belə eşitmədiyim bu insan bu aylar ərzində məni özünə bağlamışdı. İndi onu son dəfə gördüyümə üzülürdüm amma içimdə bir ümid qalmışdı ki, vaxt gələcək biz bir daha görüşəcəyik. Ayağa qalxıb qadına sağ olun deyib oradan uzaqlaşdım. O isə yenə mənə gülümsəyirdi, ilk gün gördüyüm o gülümsəmə ilə...
İndi hər dəfə o parkın yanından keçəndə gözüm o qadını axtarır amma tapa bilmir, indi necədi o üzündəki kədər yox oldumu deyə hər gün fikirləşirəm. Cavabsız suallarım hələ də cavabını tapa bilməyib... Ümid dolu günlərdə bilirəm ki, bir gün gözlərim o qadını, suallarım da öz cavabını tapacaq. Ümid dediyimiz hiss hər insanda olur, çalışdığımız qədər bunu öldürməməliyik. Məşhur ingilis şairi Aleksandr Pop demişkən, həyatımız boyu bizi müşayiət edən ümid hətta ölüm ayağında da bizi tərk etmir…