Vağzala yaxın kafelərdən birində oturmuşuq. Sonuncu dəfə də elə həmin kafedə, həmin küncdəki masa arxasında oturmuşduq. Bu yer taleyin bizim üçün ayırdığı yer kimidi; yöndəmsiz, narahat...

Yenə sən “mən çörək yemişəm” dedin, mən də məcbur qalıb çay sifariş verdim.

Cəmi iki saat vaxtımız vardı. Fikirlərimiz sərbəst şeir kimi dağınıq idi. Mən yenə o dəfəki kimi xoşbəxt idim və tez-tez saata baxırdım. Qolumdakı saat təkcə qolumu yox, ürəyimi də sıxırdı. Fikirləşirdim ki, onu vağzaldan qatarla yola salandan sonra evə dönə bilməyəcəyəm...

Gözlərimi yumdum və yumulan gözlərin arxasında onu öpüşlərə qərq etdim. Bilmirəm hiss elədi ya yox. Gözlərimi açanda onun giley toxuyan baxışları üzümə zillənmişdi:

- Məni hiss edə bilmirsən...

- Sənə elə gəlir, – dedim. Bu nə düşük söz idi, İlahi?! Büsbütün bayağılaşmışam, onu hiss edə bilməsəm də, başqa cavab gözlədiyini hiss edə bildim.

Hisslərim yorulub... Onunla hesabımız hələ də 0:0-dur; hesab açılmayıb. Bu işin axırı necə olacaq, ancaq hesab sahibi bilir.

Biz bir-birimizə gəlib çatınca heydən düşürük, hətta qollarımda güc tapmıram ki, belini qucaqlayım, onun da qollarında hey qalmır ki, boynuma dolansın.  Son vaxtlar hisslərin antennası da yaxşı tutmur, araya başqa kanallar girir.

Hesabı ödədim, kafedən qol-qola çıxdıq. Qınayan olmasaydı, küçənin ortasında onu sinəmə sıxıb, qoxusunu içimə çəkərdim. Perronda bir anlıq fikrimdən keçdi ki, qatara aldığı bileti əlindən alıb tikə-tikə edim, bələdçi qadından və ətrafdakı adamlardan çəkindim. Başdan-ayağa çarəsizliyin təcəssümü idim, özümə acıdım. Adam da bu qədər bədbəxt olarmı? Adam bu qədər çarəsiz olmaz axı. Kişi bu qədər gücsüz olmaz axı. Qadınlar güclü kişiləri sevir, elə hər mənada. Fikirləşdim ki, bu qadının mənə sadəcə, yazığı gəlir, məni qırmaq istəmir. Arada mənə “uşaq kimisən” deyəndə daha çox hiss edirəm bunu. Vallah, heç uşaq qədər də fərasətim yoxdu. Həyatın bütün qaranlıq künclərini görmüş adamı həyat elə bil təzədən küncə qoymuşdu, “ölənəcən dur orda!” demişdi.

Qatar yerindən dəbərdi. Uzun müddət key-key arxasınca baxdım. Vağzal kafesinə girib ofisianta dedim ki, pendir və çaxır gətirsin. Kafedə nə qədər oturduğumu xatırlamıram. Ordan çıxıb yellənə-yellənə bulvara düşdüm. Bir də baxdım ki, Bayraq meydanının yanındayam. Saata baxdım, üçü keçmişdi... Telefonu çıxartdım ki, ona zəng edim, amma yuxusuna qıymadım. Ona demək istədiyim sözlər sinəmdə gömgöy göyərmişdi, daha yazılası halda da deyildi...

Üzüaşağı geri qayıdanda gördüm ki, Bakı vağzalı yaşında bir qadın parkı süpürür, sanki vaxtın ayaq izlərini süpürürdü.

Mən vağzala çatanda vaxt yavaş-yavaş səhərin qoxusunu gətirirdi. Vağzal hələ yatırdı. Qarşılayası bir adamım yox idi, bəs onda bura niyə qayıtdım?!

Qəfildən ağlıma gələn fikir elektrik cərəyanı kimi məni silkələdi:

Bu vağzaldan yola saldığım qadınların heç biri mənim olmadı... /1937.az/