1814-ci il

 
Bomboş adadır, ildırım qəfildən elə gurladı ki,
Hətta qorxudan ağaclar belə altını batırdı.
Gecədir, zülmət elə qatıdır ki,
Elə bil, Tanrı bu qaranlıqla dünyanı gizləmək istəyir kimdənsə.
Sönmüş işıqlar yuxu görür uçuq qəsrlərin qapısı ağzında.
Hətta itlər belə hürmür naməlum səsə.
Dustaqlar  öz ürəklərini qucaqlayıb yatır.
Mənsə,
yuxusuzluqla dalaşıram, dustaq olduğum evdəki güzgülərə baxıram.
Heç bir güzgü özümü göstərmir mənə.
 
Güzgülərdəki  əksim də atıb gedib məni!
 
Darıxıram... darıxıram...
Mən səni yox, sənin gəlməməyini gözləyəcəyəm, Jozefina!
adadakı bütün ağacları yuxuna göndərəcəyəm.
Sahibi ölmüş bütün itləri arxanca hürdürəcəyəm.
Sənin gəlmədiyin hər yerə gələcəyəm.
Ürəyimə damıb ki, o günü görəcəyəm:
Mən sənsiz - əliboş öləcəyəm.

1819-cu il

gecə əynini soyunur küçədə
yatmağa hazırlaşır qaranlıq
göy üzünü üstünə örtür yer üzü
Hamı Tanrını unudur bir anlıq.
yuxusu ərşə çəkilir gecənin
yadına düşür sevdiyi səhər -
heç vaxt bir yerdə olmayıblar,
amma həmişə bir-birilərini seviblər.

1820-ci il

Qarları yağmadı bu qışın
Amma biz küçələrdə üşüdük...
Yağışları yağmadı bu payızın
Amma biz etiraz aksiyalarında şaquli deyil,
Üfüqi yağan polis yağışlarında islandıq...
Gülləri açmadı bu yazın
Amma biz məhbəs həyətində solduq...
İstiləri tez düşdü bu yayın
Amma biz, iki yalqız,
Bir-birimizə sarılıb donduq.

                 1822-ci il

qürub...
sevdiklərim taleyimin arxasında batır.
demə, hamı getmək üçün gəlirmiş bu evə
indi qədim kəndi kimi qərq oluram qaranlığa.
niyə belə tez öldünüz, ümidlələrim?
arzularım, niyə belə tez qocaldınız?
Demə, sevginin vurma cədvəli beləymiş:
"iki vur iki" bərabərdi " iki yalqız"

1830-cu il

yaşamamaqdan ötrü elə darıxıram ki...
qorxuram ölüm də bu xiffəti unutdura bilməsin.
pəncərədən baxıram.
Heç kimin qulaq asmadığı küncdəki qəmli nəğmə kimi yalqızam.
Bu gün qaranquşları qayıtmayan yazam,
Köçən durnalarının arxasınca əl yelləyən payızam.
Amma xahiş edirəm, bunu kimsəyə deməyin,
Bunu kimsə bilməsin.
Pəncərədən baxıram,
sığırçınlar  havada həyəcanla uçurlar,
sanki, göylərdə axtarırlar
dünyanın itkin düşmüş yiyəsin.

1853-cü il

Sevdiyim insanların çoxu
bir yerdə çəkdirdiyimiz şəkillərdə itkin düşdü, yoxa çıxdı.
vaxtilə sevdiyim qadınla yanaşı çəkdirdiyim şəklə baxıram.
o, indi şəkildə də yoxdu.
Sevdiyim qadınların hamısı o idi.
İndi tək qalan bütün adamların hamısı mənəm.
Gözlərin yuxuma girir hər gecə və üzr istəyir:
“Bağışla, biz kor idik, görə bilmirdik”.

1914-cü il

Hər gün saatımı geri çəkirəm
Səninlə olduğum günlərə doğru.

/1937.az/