Gözü tökülən arzuların ürək səhrasında  kor yolçular təki vurnuxması, taleyin sərt küləkləriylə cəng-cidala çıxması həyatın boz sifətini mənə göstərməsidir. Dənizin sahilinə sığınmış yosma kəndimiz mənim uşaqlığıma yiyə dursa da gəncliyimə sahiblik etmədi. Onda mən də qocalığımı ona verməyəcəyəm...

Hə, indi mən formaca yox, məzmunca kifayət qədər qocayam. Uşaqlığım azdırılmış həyatın çox-çox uzaqlardan qayıtması və öz yaşam sahibini tapmayıb başqa bir yaşamda yurd salmasıdır. Tale bir müddət o uşağı əzizlədi, aldanın dünyaya gələn o uşağı bir dəfə də o aldatdı – sığalıyla, tumarıyla. O tifil xovlu xalça kimi tumara yatmadı. Fələyin qəsdini duymuşdu nədi...

Bir addımlığındakı dənizi özünə əbədi dost seçdi. Anladı ki, göylərin qapısını ulduzlarla döymək əbəsmiş... Günlər oldu ki, sevgili dənizin sahilində üzünü göz yaşlarıyla yudu...

İkinci sinifdə oxuyarkən sevdiyi parta yoldaşı, o sarışın qız onuncu sinfin son zəng gününəcən xəyallarının şahzadə oldu. Onda bilmirdi ki, birincidən onuncuyadək ürəyində ilmə-ilmə toxuduğu o sevgi xalısını son zəng gecəsi məktəbin karnaval keçirilən zalında qoyub gedəcək... Bunu o qız da bilmirdi və heç zaman bilməyəcək.

İllər keçəndən sonra o qız qəzetdə sevgidən yazdığım bir esseni oxuyub mənə zəng vurmuşdu və dəstəkdən qulağıma axan hıçqırıqları yaddaşımın lentinə yazmışdım. Bir müddət o “lent”i geriyə-qabağa fırlatmışdım; o hıçqırıqlarda vaxtilə xəyalımda toxuduğum  xalının rəng çalarlarını axtarmışdım.

Balaca sinif otağından dünyaya möcüzə kimi baxan, sevdiyi qıza dünyanın ən saf sözünü  - “gəl dost olaq” – deyən o uşaq bilmirdi ki, dünya başdan-başa ayrılıq imiş və ayrılığın acı tamını ona ilk dəfə elə bu məsum qız dadızdıracaq...

Mən gəncliyimdən adlayıb qocalığımı yaşayıram. Yaşamadığım gəncliyimi qocalıqdan sonraya saxlamışam ki, “qocalıqda ölüm ayrılıq kimi” olmasın...