Bu dəfə tənhalıqdan yazacağam...

Mən taleyə, alın yazısına inanan adamam. Tənhalıq haqqında 2006-cı ildə bir esse yazmışdım – “Tənhalıq qəsri”. O yazını ilk kitabıma da daxil etmişəm. Kiçik bir yazıdır, amma çox sevdiyim yazılardandır.

O yazı taleyimin şəxsiyyət vəsiqəsidir. Onda da belə düşünürdüm, indi də...

“Сотвори тебе остров,

Укреписъ в одиночестве”

Rəhmətlik Aydın Əfəndinin bu misralarını yazıma epiqraf seçmişdim.

Və həmin yazıdan bir cümlə: “Xatirələr yoxluğumuzu qabaqlayıb.”

Həyatım boyu yaşadığım sevgilərin heç biri mənim tənhalığıma son qoya bilmədi. Hər biri içimdə dərin, sağalmaz yara qoyub getdi...

Baxmayaraq ki, həmişə sevginin tənhalığa qalib gələcəyinə inanmışam. Amma belə deyilmiş, hər bir yaşanılan sevgi insanın içindəki tənhalığın sərhədlərini bir az da genişləndirir.

Hər bir sevgi insanın növbəti məğlubiyyətidir.

Hər təzə sevgiylə insan ölümə bir az da yaxınlaşır, hər dəfə zənn edirsən ki, bu, sonuncudur, amma ayrılıq ölüm kimi gəlir, heç nəyə baxmır...

Ölümə sevginin yollarıyla gedən insan üçün həyatda hər şey mənasını itirir. Sevgiyə məğlub olanlar torpağa hamıdan tez qarışmağa tələsənlərdi... Ölümlərin ən gözəli də sevgidi bəlkə.

İnsan dünyaya sevgidən gəlir və sevgidən də vurulub düşür torpağa...

Sevgi onun qapısına dilənçi kimi gələnləri amansızcasına cəzalandırır; onu sevdiyinə həsrət qoyur. Sevgi fədakar aşiqlər, kamikadzelər istəyir.

Sevgisi canından son nəfəsiylə birgə çıxanların əbədi qismətidir tənhalıq...

Sevdiyinə gecikənlər Sizif kimi əbədi tantal əzablarına məhkumdurlar. Onlar öz sevgilərini hər dəfə üzü yoxuşa doğru daşıyırlar və bu sevgi də bütün ağırlığı ilə onların çiyinlərindən basıb yenidən onları aşağıya yuvarladır...

Görən, bu əbədi məhkumluqdan böyük əzab varmı dünyada?!

Susub getmək, əslində, o sevgini ölümdən xilas etməkdi. Bəlkə də, o sevgi ölə bilərdi, xatirəyə çevrilə bilərdi, milyonlarla sevgilər kimi... Sən susub getməklə öz sevgini kiminsə ürəyində keşikçi kimi qoyub gedirsən, onun əzablarını bir az yüngülləşdirirsən.

Sənin sevginin qoruduğu ürəyə yad nəfəs yaxın düşə bilməz...

Bu həqiqətə inanmasan, tənhalıq adasında yaşaya bilməzsən!... /atev.az/