Mən Furqan Sadığı  tanımram. 
Amma  Furqan Sadığın  şeirlərindəki ovqatı yaxşı tanıyıram.
Bu oqatın (bu «ovqat»  sözünü şərti qəbul edin )  müasir  Azərbaycan  ədəbiyyatında   əməlli - başlı    tərcümeyi - halı var. Mən  bu ovqatda yazılan şeirlərə ilk dəfə Əlisa Nicatın yaradıcılığında rast gəlmişəm. 
Sonra mən  bu  şerləri    Vaqif Səmədoğlunda  gördüm.  Vaqif Səmədoğlu  bu ovqatın üstündə əməlli -başlı şair  işi  apardı.  Kimin  yazmasından asılı olmayaraq   indi  bu şeiri  Azərbaycan ədəbyyatında Vaqif Səmədoğlunun  şeiri kimi tanıyırlar.

Məndə belə bir qənaət formalaşmışıdı ki,  bu şeir  deyəsən keçən əsrdə qaldı.
Amma görünür belə deyilmiş.
Mən bu şeirə bir ara  Günel Mövludda da rast gəldim. Doğrudur,  Günelin şeirlərində  S. Yesenin  temperamenti  açıq - aşkar hiss olunurdu. 
Sergey Yesenin hara, Vaqif Səmədoğlu hara? 
Bu əlaqə  ilk baxışda  ağıla sığmır.  Amma şəxsən  mənim  təsəvvürümdə bu yaxınlıq  heç bir  sual doğurmur.  Bu da öz növbəsində  Günelin şeirinə  bir  «rus azərbaycanlılığı» gətirirdi.

İndi  bu şeirləri Azərbaycanda gözəl  şair Mahir Mehdi yazır.
Mahirin şeirlərində bu ovqat  çox yorğundur. Hər halda mən belə hiss edirəm…
Daha bir neçə nəfərin  də  adını çəkmək olar.
Məncə  bəsdir

Amma Furqanın şeirlərində   bu « ovqat»    açıq   -aydın,   sinədolusu  nəfəs  alır.
Əlisa Nicatın şeirlərində  bu ovqata bir heyranlıq vardı.
Vaqif Səmədoğlu, Mahir Mehdi  və  Günel Mövlud haqqınlda dedim.

Furqan Sadığln  şeirləri    isə  təpədən -  dırnağa  bu ovqatın içində olan,  amma bu ovqatdan bezən, bu ovqatla əməlli - başlı   mübahisə  quran,  hətta bu ovqata ironiya ilə yanaşan  bir adamın şeirləridir.

Mən çoxdan  idi ki,  gənc şeirimizdə sənətkarlıq məsələsi görmürüdüm.
Furqan Sadığın   şeirləri  mənə gümanımda yanılıdığımı açıb göstərdi.
Azərbaycan  ədəbyyatı  min illər  boyu  eyni mövzunu   bu və ya digər baxımdan təkrar- təkrar  işləməyi özünün sənətkarlıq məsələsi hesab edib.

Məsələn , elə «Leyli və Məcnun»  mövzusunu görün.  Bu  mövzunu  neçə şairimiz işləyib?
Bəlkə də sayı - hesabı yoxdur.

Mən Azərbaycan ədəbyyatında  bu təcrübənin  qorunub saxlanmasının tərəfdarıyam.
Əks halda Azərbaycan ədəbyyatı öz milli simasını itirə bilər.
Bu «milli  sima ifadəsi»  heç kəsi qorxutmasın!
Mən  ictimi həyatada, siyasətdə,  xüsusən də  adamlar arasında  millətçilikdən,  xüsusən də etnik millətçilikdən iyrənirəm.
Amma mədəniyyətdə  «millətçiliyin»  tərəfdarıyam.

Millətçi olmayan mədəniyyət milli ola bilməz. Milli olmayan mədəniyyətin isə  tərcümyei - halı,  həyat tərzi, dəyərləri olmur.
Mən hətta mədəniyyətdə  «regionçuluğa  da» pis baxmıram.

Məsələn,  «Şəki pitisi» ilə,  «Lənkəran ləvəngisi»  arasında  hər cür   «milli  qarşıdurma»   mənə  ləzzət eləyir.
Ədəbiyyat  da belədir.  Mövzu da belədir.  Sənətkarlıq  məsələləri   də belədir.

Həqiqi,  səmimi olan    bəzən   uzunu  müddət  unutduğu həqiqətləri   yenidən insanın  yadına salır,  buna görə  insan  özünü  çox  xoşbəxt hiss edir.
Furqan Sadəğən  şeirləri  çoxdan unutduğum qənaətləri   yenidən yadıma  salıdığı üçün  mən ona minnətdaram, ümid bəsləmək istəyirəm ki,  Furqan indiki şeir sərsəmliyi  içərisində  öz içərisindəki şeirə daha çox inanacaq və həm də  öz şeirini  müdafiə etməyi  bacaracaq.

Avanqard.net