Aqşin Yeniseyin yeni şeirləri
20.06.13
Cəhrənin dövranı Unutmayın ki, İnsanları tək-tək sevmək lazımdır Kimisinə köhnə ürək Kimisinə köhnə pencək lazımdır Yaşaya bilən hər şeyə bir gün ölmək lazımdır Bəzən Tanrının özünə də Ölüm küləyi ilə üşüyən insanların soyuğundan qorunmaq üçün Peyğəmbər yox, peyğəmbərcək lazımdır Bəzən sevdiklərimizə biz yox, Bir dəstə çiçək lazımdır... Lal və kar kar qulaqla lal dil kimiyik birimiz eşidə bilmədiyi üçün o birimiz də danışa bilmir. taleyimizin yalqız bir küncünə çəkilirik, orda nə səs var, nə söz səsi unutmuş qulaqlarıq biz sözü unutmuş ağızıq biz. amma sevinirik, Şükür sənə, İlahi, nə yaxşı ikimiz bir yerdə yalqızıq biz. Üzüntü . ümid gerçəyə çevrilə bilməyən arzudu. Tanrıdan bizə qalan xatirə, yalnız alnımızdakı yazıdır. insanın elə bir günü gəlir ki, bu, onun ömrünün payızıdır. hamıyla vidalaşmaq vaxtıdı artıq dərd odur ki, hamı bu vidaya razıdır. Heykəlin dərdi Söylədilər: kimin dərdi varsa, əlini qaldırsın qalxdı yer üzündən milyardlarca əl. yalnız südəmər körpələr analarının qalxmış əllərinə baxıb məsumca gülümsədilər. sonra bütün əllərdən yuxarı qalxmış donuq, nəhəng bir əl gördülər. halına acıdılar. soruşdular: nədir bu bədbəxtin dərdi? kimindir bu əl? kimdir bu əlin sahibi? hamı diz çöküb çığırdı: - Allah olmaq istəyən, amma ola bilməyən daş heykəl!!! Başqaları sevdiyimiz adamlar ona görə bizim olmur ki, onların da sevdikləri var. biz də öz sevgililərimizin başqalarıyıq. Adımız da dəyişib: İndi belədir: "hardasınız?", "kiminləsiniz?, "saat neçədəsiniz?", “yoxsa yenə təksiniz”, "nə vaxt öləcəksiniz?" Biz isə qocalırıq, ürəyimizi hisslərimizdən gizləməyin vaxtıdır. mənim başqam, gözlərimin sayı azdı sənə baxmaq üçün. biri kordu, o biri də heç kimi görmək istəmir. Arı
İnsanlardan Tanrı qədər uzaq qalmaq istəyirəm. pəncərəni açıb evə girmiş arını da buraxıram. arxasınca baxıram, və onun nə vaxtsa qayıdacağı gün üçün indidən darıxıram. uşaqlıqda geyindiyim çəkmələri hələ də saxlayan anam deyir, oğul: o çəkmələr mənə sənin yerişinin yadigarıdır. Ayrılıq Gecə... Boş küçə... Bir-birimizi axtarırıq gizlicə... Sevdik Və nəticə Heç - heçə... Heç kim
ümid - yaşamaq üçün insana qurulmuş ilahi tələ. arzu - həyatda heç vaxt olmayanların yolunu gözləmək hələ sevgi - bərabərdi bütün ümidlərlə arzuların cəminə. Yuxuda gördüyün adamlar, həyatda gördüklərindən daha doğmadı inanın, heç olmasa bu dəfə mənə. Bağırqan şair Pıçıldadığım sözlər bağırdıqlarımdan daha doğmadır mənə. sözləri bağıran şair övladını evdən qovan ataya bənzəyir. ayrılırıqsa, deməli, sevginin yuxusu gəlir. əsl həqiqət şübhədə gizlənir Sübh çağı
elə itkin düşmüşəm sənin yalqızlığında, qollarımı qucaqlayıb yatıram, göylər də cansıxıcıdı, Tanrının tənhalığında. Bilmirəm harada mühakimə olunacağam; göydə, yoxsa kənd qəbiristanlığında. Bilmirəm harda basdırılacağam Nə vaxt, hansı mərhumun yanında əsirmi düşəcək, öldürüləcəkmi bədənim ruhumun üsyanında? Hələ ki, gizlənmişəm Tanrının vicdanında. Yaddaşın böhranı
unudulmaq! Nə gözəl bir duyğu! olmayanların, gəlməyənlərin aləmindəsən, elə bir aləmdə ki, burda heç kim yoxdu, heç özün də. yaddaşın bir dövrü gəlir, yaddaşsızlığa çevrilir. və insan zamanı unutmamaq üçün saatı kəşf edir. şəxsən mən, hərdən saatımı yox, sol qolumu axtarıram evdə sevgi də, bir növ yaddaşsızlıqdı. insan özünü yaddan çıxarır sevəndə. hamımız beləyik: o da, mən də, sən də! Unudulmuş əlyazma
bu qədər yalqız olma! küləklər də üşüyür sənin yalqızlığından qarlar tir-tir titrəyir küçələrdə soyuqdan. bu qədər yalqız olma! darıxsan, eybi yoxdu yenə məni yada sal yenə növbəti dəfə unutmaqçün xatırla! bu qədər yalqız olma!
/kulis.az/
|
