Şəriflə  bir binada, ayrı-ayrı idarələrdə çalışırdıq və hərdən görüşürdük. Amma  bu istedadlı yazıçıyla ürəyimdə  dəfələrlə söhbətləşmiş, mənə doğma olan surətini göz önümdə çox  tutmuşdum. (O, sevimli dostum Eldar Baxışın əkiz qardaşı kimidir. Torpağı sanı yaşasın.)

Son görüşümüzdə “gedirəm” dedi. Və mən söz tapa bilmədim. Bircə onu dedim ki, ehtiyatlı ol. Amma onun kimilər ehtiyatlı olamazlar ki... (Eldar da beləydi: axına qarşı getməyi sevərdi.)

Və onun dürlü-dürlü yazılarını oxuyanda  başının qalda olduğunu hiss edirdim. O yaşda mən də elə olmuşam. Birinci katiblərin qara siyahısında idim həmişə. Fəqət, bizim  istədiyimiz  olunca – müstəqilliyimizə qovuşunca  dedim ki, şükür, arzularımıza çatdıq. Amma Şərif kimi istedadlılara olan hücumları görəndə...

Sevinmişəm. Sizə qəribə gəlməsin. Şərifin tək qalmadığına, özündən gənc qələm dostlarının fədakarlığına  sevinmişəm. 

Bilirsiniz, bunu bəlkə kimsələr başqa yerı yozar. Amma burda bir insanın sınmasına, sındırılmasına dost dirənişi var. Qələm həmrəyliyi var. Bu həmrəylik, bu sevgi  sizə ağaca su, ata tumar, qadına ülfət, kişiyə qeyrət lazım olan kimi gərəklidir. O sizi həm yaşadacaq, həm də yazıçı yapacaq.

Ayxana, Əsədə, Elnaza, Babəkə, Qismətə... salamlarımı  göndərirəm və böyük qardaş kimi alınlarından öpürəm.                                                                 

                                     

Avanqrad.net