Əvvəl elə fikirləşirdim ki, dünyada ən çox “Yanıq Kərəm” doğan bizim analardır. Bu nəticəyə də Facebook-u yaradıb sözün həqiqi mənasında aləmi bir-birinə qatan Mark Zükerberqin bu “єeytan əməlindən” sonra gəlmişdim. Hansı internet saytına baxırdımsa, qənşərimə mütləq köndələn uzanmış beş-altı ədəd lüt qız şəkli çıxırdı. Tutalım, hansısa xəbər saytı faciəvi bir xəbəri car çəkir və tikəsi qulağı boyda olan adamların şəklini çap edir ki, İraqda ucdantutma terror aksiyaları törədilib, buyurun baxın. Sən də evdə oturub faciə qurbanlarının halına acıya-acıya, hətta bir az qəlbisınıq adamsansa, dəsmal götürüb ağlaya-ağlaya xəbəri oxuyursan. 

Pah! Qəfildən qarşına sağ qolu dirsəyindən bir qarış yuxarı, sol qolu dirsəyindən bir qarış aşağı, sağ qıçı dizindən bir qarış yuxarı, sol qıçı dizindən bir qarış aşağı parçalanıb, eynən bizim rəhmətlik Babəkə dönmüş bədbəxt bir iraqlının şəklinin altında lüt qız şəkli! Sən demə, İraqda, məsələn, 567 adamın terror nəticəsində öldürüldülməsi xəbərini bizim oxuculara oxutdurmaqdan ötrü o lüt qızın şəklinə böyük ehtiyac varmış. Deməli, o lüt qızın şəkli olmasaymış heç kim Kərkükdə qırılanların nakam aqibətinə acımayacaqdı. 

Ancaq indi papağımı qabağıma qoyub fikirləşirəm ki, bu, seksual yanıqlığın faciəni oxucuların gözündə üstələməsi təkcə bizim ölkədə deyil, sən demə, informasiya agentlikləri dünyanın hər yerində oxucuların “Yanıq Kərəm” damarını tutan intim texnologiyalardan yararlanırlar. Sadəcə, bizim saytlardakı “Yanıq Kərəm” hər şeyin şitini-şorunu çıxarıb; o, artıq adam balası kimi yanmır, cızdağı çıxır, elə bil. Məsələn, bizim yazar əgər yəhudi mənşəli alman yazıçısı Ştefan Svayqın “İstanbulun fəthi” əsərindən bir yazı hazırlayırsa və bu yazını oxutdurmaq istəyirsə, sayt rəhbərliyinin tövsiyəsi ilə belə bir başlıqla razılaşmalıdır: “Türklər Bizansın paytaxtında nə qədər qadın zorlayıblar”. 

Ştefan-zad yaddan çıxacaq, hamı çörtkəsini qabağına qoyub, yazını oxuya-oxuya zorlanan qadınların sayını hesablayacaq. Halbuki, yazıda, bəlkə də, heç bu barədə söhbət getmir. Etiraf edim ki, bir oxucu kimi mən özüm də yeniyetməlik illərində oxuduğum kitablarda çox vaxt erotik səhnələr axtarırdım. Məmməd Səid Ordubadinin iki kiloluq “Qılınc və Qələm” romanını on üç yaşım olanda ona görə axıra qədər oxudum ki, orda bir səhnə vardı: Gəncə hakimi İnancın qızı Qətibə - bu ad təsadüfü seçilməyib, bircə hərfi dəyişsəniz özünüz hər şeyi görəcəksiniz – Hüsaməddin adlı sərkərdəni öz qara məqsədləri üçün istifadə edir və bunun müqabilində onu yalnız yüngülvari öpücülərlə mükafatlandırır. Bu, axmaq sərkərdə də əlini onun digər məhrəm yerlərinə uzatmaq istəyəndə, Qətibə deyir: “Dalısı sonra”. Mən səkkiz yüz səhifədən artıq olan bu kitabı ancaq “dalısına” görə oxumuşam, görüm “dalısı” necə olacaq. Amma yeniyetməlik vaxtı olub bu söhbət. Dalısı isə belə oldu; məktəb direktoru kitabı qoltuğumda gördü, əlimdən alıb üç dəfə təpəmə zolladı ki, sənin nə yaşındı bunu oxuyursan? Get dərslərini oxu.

İndi bu lüt Qətibələrin şəkillərini də bizim oxucuların təpəsinə zollamaq lazımdı ki, nə vaxta qədər siz “dalısı sonra” düşüncəsi ilə yazı oxuyacaqsınız? Nə vaxta qədər Azərbaycan oxucusu qlobal istiləşmə ilə bağlı araşdırma aparmaq üçün durub burdan basa-basa Şimal Buzlu okeana gedən və qayıtmayan yazarının elmi əsərini bu adla oxuyacaq: “Buz üstündə seks”. Nə vaxta qədər Azərbaycan qəzetçisi “çıxdı buz üstə qoçaq” taleyi yaşayacaq? 

O gün redaktorlardan biri deyir icazə ver, yazılarına biz ad qoyaq. Söhbət əsnasında məlum oldu: mənim qoyduğum adlarla cəmi beş-altı oxucu yazını oxuyur. Razılıq verdim və tarixi bir hadisə haqqında yazdığım növbəti yazını adsız göndərdim. Redaktor oxucuların zövqünü nəzərə alıb Suvorovun Alp dağlarını necə aşması haqqındakı yazıma belə bir başlıq qoymuşdu: “İtalyan qızları tarixən seksual olublar”. /simsar.az/