Var idi, yox idi, alnının ortasında yekə gözü olan qəribə bir varlıq var idi. Böyüdükcə qədirbilən ellərimiz ona təpəgöz deməyə başladılar. Bu söz onun xətrinə dəymirdi, çünki qarnının hayında idi. O, bu gözəl-göyçək, axar-baxarlı dünyaya yalnız qarnı ilə bağlanmışdı: yeməkdən doymurdu! Əgər Kür çayını qızıl külçəyə çevirib onun boğazına yönəltsən doydum deməzdi. Noolacaq! Allah belə yaratmışdı onu. Camaat taleyi ilə barışmalı idi. Gəl ki, təpəgöz böyüdükcə iştahası da böyüyürdü. Onun gündəlik azuqəsi az bir zamanda 100 qoyundan 500-ə qalxdı. Camaat bütün il boyu əsir-yesir olub təpəgözün qarnını doyurmağa çalışırdı. Amma mümkün olmurdu ki, olmurdu.

Təpəgöz bir gün ayıldı ki, 500 qoyunla iştahasının qulağını bura bilmir. Bütün bağlardakı meyvələri, həşəratları, çöl heyvanlarını, balıqları, ilanları yeməyə başladı. Yenə alınmadı. Günlərin birində qərara gəldi ki, adamların da dadına baxsın. Və baxdı... Çox dadlı idi adam əti. Üstəlik 100 qoyundan artıq ona güc və qüvvət verir, yüngüllük gətirirdi.

Camaat bir də onda ayıldı ki, təpəgöz adamları kənd-kənd, mahal-mahal yeyə-yeyə gəlir.

Ağsaqqallar, ağbirçəklər toplaşıb təpəgözə dedilər:

“Ey təpəgöz, Allahın yolundan çıxma, gün gələr o tək gözünü oyub yerindən çıxardarlar!”

Təpəgöz nəriltiylə güldü, qarnını qaşıdı. Elə bu sözü deyən ağsaqqalın birini alıb ağzına atdı.

Camaat Basat adlı igid oğlanı gözləyirdilər.

O ağ atın üstündə gəlməli, təpəgözün mağarasına gedib onu öldürməli, öldürməzdən əvvəl qılıncını odda közərdib tək gözünə soxmalı idi.

Basatsa gəlmək bilmirdi...

Camaat səbirsizlənsə də ümidini üzmürdü...

Basat gəlməli idi. Hökmən gəlməli idi! Basat gəlməsə dünya nizamından çıxar, nağılların sonunda alma düşməzdi.

Basatın ağzı nə idi gəlməsin!

Bir belə adamın ona az qala Allah qədər inanıb güvəndiyi halda... /qafqazinfo.az/