nə qədər uzaq tutmağa çalışsalar da

eşq əfsanələrindən

nə qədər qorumaq istəsə də

anamız-atamız bizi

eşq acılarından

atacağımız səhv addımlardan

yalnış adamları sevməkdən

yenə qoruya bilmədilər

biz yenə sevdik!

anamızdan-atamızdan çox acılar çəkdik

eşq yolunda...

içimizə çəkilməyimizdən

gözlərimizi gizləməyimizdən

süfrəyə- yeməyə küsməyimizdən

anladılar...

səhərlər balışlarımızın

üzlərini dəyişəndə

gecələr boyu tökdüyümüz

göz yaşlarımızın izlərini

yudular analarımız...

gecikdiklərini

bizi sevginin pəncələrinə

qapdırdıqlarını anlayaraq...

sevəcəksən sən də, qızım...

saçının uzanmağı

boyunun artmağı kimi

bir şey olacaq bu da

qarışa bilməyəcəm ürəyinin işinə...

gecələr boyu yuxusuz qaldım mən

gah qollarımda

gah ayağımda yellədim ki sən

qarın sancısından belə

göz yaşı tökməyəsən...

üskük tax barmaqlarına, qızım

sevgilinə köynəklər tikəndə...

barmaqların yalın olmasın!

nə qədər ki, uşaqdın

istədiyin hər şeyi ağlamaqla aldın...

eşqi ala bilməzsən göz yaşıyla, acıyla

eşq adamın göz yaşına baxmaz...

ağlamaq istəsən anana gəl

çocuqluğundakı kimi

səni ancaq anan kiridər.

nə qədər uzaq tutmaq istəsələr də

sevgi romanlarından

qonşumuz Əliylə Leylanın

sevgi əhvalatından

bacarmadılar

Leylanı Əliyə verməmişdilər

özünü asmışdı Əli

bütün analar

atalar qorxmuşdular

qadağan olunmuşdu eşq kəlməsi

məhəllədə illərcə...

barmaqlarına üskük tax, qızım

sevgilinə köynəklər tikəndə

barmaqların yalın olmasın!

ağlamaq istəsən

üstümə qaç

eh...!

sanki

eşq bir adamyeyəndi də

gəlib səni axtaracaq

mən arxamda gizləyəcəm

qurtarıb gedəcək hər şey...

hərdən darıxır

uzun-uzadı axtarmalı olur

arvadından gələn eşq mesajlarını

telefonunun mesaj qutusundakı

ərzaq və dərman siyahıları arasında...

tapdıqca sevinir

mesajlar təzədən gəlmiş kimi.

pırtlaşıq saçları

tələm-tələsik daranan

saçları yolunduqca

darağa düşmən olmuş

balaca qız kimi inciyəm indi

güzgünün önünə keçib

ordakı özümə

gülümsəyənə qədər çəkər

bu düşmanlığım

sevgi yaşamaq öyrədir

yıxılanda durmaq öyrədir adama

anasının-babasının köməyi olmadan

sevgiləri daşa dəydikcə böyüyür adam

bir qəfəs quşu kimi

kədərli oxumağıma baxma

özümü sevdirməkdi istəyim həm

bu qəfəs sahibinə bəlkə

bəzən qəm yeyə-yeyə böyüyür adam

çörəkdən daha çox vitamin verər

saçları uzadar

yaddaşı möhkəmlədər qəm

adamları tanımağı öyrənərsən həm

qəm çəkdikcə

sən bir səhifəydin oxuduğum kitabda

çevirdim getdi

olmasaydın səhifələr arasında

boş görünərdi yerin

öldürərdi marağı məni

kitabdan düşüb itən səhifələrin

bu qədər bəsitdi hər şey

bu qədər aydın

sevmək vaxt ötürməkdi

vaxtı sevə-sevə ötürmək, yəni

vaxtı ötürdükcə

arxasınca darıxmaq nədi bilməməkdi

zamanın axınında boğulanda

bir saman çöpü kimi

kiminsə əlindən tutub sahilə çıxmaqdı

zamanı unutmaqdı

anasının küncə qoyduğu

balaca uşaq kimi qızğınam

cəzam bitincə unudacam...

sevgilər üçün kimsə ağlamır indi

əvvəlki tək

insanlar bir az daha qürurlu

saflığa gülürlər ancaq

uşaqkən atamın sürdüyü Zaparojesdə

məni məktəbə aparmağından

necə utanırdımsa

elə utanaram

göz yaşımı görsələr...

ölümündən qorxsa da

qışqırmaqdan ar eləyən qoca nənəm

ölümü üzüyola qarşıladığı kimi

dişimi-dişimə tutub qarşılayacam tənhalığımı

səssiz-səmirsiz...

balıq kimi hayqırır ağrılarını

qürurlu ürəklər

heç nə eləmirlər

sadəcə bir az daha şiddətlə çırpınırlar

kimsəyə sezdirmədən...

yekə adamam,

ilk dəfə sevilmədim

ilk dəfə unudulmadım ki...

sevgidən öldü deyə

kimsəni özümə güldürmərəm...