Sultan Sevda - Biraz sevgi, biraz kədər
28.12.12
Hava soyuqdur. İşdən bir az tez çıxmalıyam. Onunla görüşəcəm. Saat birdə gələcəyimi demişdim, amma icazə alsam da çıxmağım bir az ləngiyir. Telefonun zəngi isə ara vermir. Nəhayət qəzəbli səslə: “ Üçə qədər gəlirsən, gəl, yoxsa mən çıxıb gedirəm”- deyir. Bir bəhanə uydurub çıxmalıyam. Yoxsa hər şey bərbad olacaq. Nəhayət çıxıb tələsə-tələsə avtobus dayanacağına tərəf gedirəm. Gedəcəyim yerə bələd deyiləm. Birindən səmti soruşuram. Avtobusun nömrəsini deyir, “bir az sonra elə mən də o tərəfə gedəcəm, sizi də apara bilərəm”- deyir. “Yox, sağ olun, özüm gedərəm”- deyirəm. Bir azdan avtobus yaxınlaşır.
Bir kiçik uşaq, anasının qucağında ara vermədən ağlayır. Anası uşağı sinəsinə sıxır, yırğalayır amma xeyri yoxdur. Avtobusdakı hər kəs çevrilib ona baxır. Nəhayət kimsə bir şokolad uzadır. Uşaq çox balacadır. Anası öz ağzında xırdalayıb şokoladdan uşağın ağzına dürtür. Şokolad ağzına dəyən kimi uşağın sifəti sakit, ciddi bir ifadə alır. Ağzını marçıldada-marçıldada yeyir. Arada yenə ağlamaq istədikcə anası ağzını şokoladala doldurur. Uşaq əlacsız qalıb sakitləşir.
Payız yarpaqları töküb. Havalar da yaxşıca soyuyub. Avtobusun içi istidir. Bayırdasa günəşli olsa da, soyuq hava var. Yolun kənarında bir topa insan yığışıb. Bir bomıj səkinin üstündə düşüb, qalıb. Saralmış yarpaqların üstünə yanı üstə yıxılıb. Gözləri yumuludur. Əlində də deyən əsa var. Üzü, əlləri qap-qaradır. Tibb işçisi də gəlib, çıxıb. Ama hələ heç kəs aşağı əyilməyib.
Nərimanov parkının yanında görüşməliyik. Məni orda gözləyir. Acam, həm də gərginəm. Günorta yeməyinə də vaxt olmayıb. Nəhayət avtobus çatıb dayanır. Düşüb onu axtarmağa başlayıram. Amma səmti tapa bilmirəm. Telefonda hövsələsi daralır, məni danlamağa, hətta qışqırmağa başlayır. İnciklik məni bürüyür. Bir az sonra özünü görürəm. Qəzəblidir. Məni görüb: “Nə vaxtsa əsəb çəkmədən görüşə biləcəyik?”- deyə sual verir. Cavab verə bilmirəm. Günahkarlıq, peşmançılıq, inciklik duyuram. Sonra yenə bir avtobusa minib yanaşı otururuq. Dinib-danışmırıq. Görüşəcəyimiz evə çatırıq. “Pillələri asta çıx”- deyir.
Bu ev də çox natəmizdir. Tualetdə su da yoxdur. Yataqsa alt-üst. Açlıqdan ayaq üstə dayana bilmirəm. Yoldan aldığımız pendirlə çörəyi çıxarıb yeməyə başlayıram. Yorğunluqdan özümü divana atıram. O da stolun üstündə nəyisə qurdalayır. Deyən, içki şüşəsini açır. Yedikcə aclıqla bərabər yorğunluğum da aradan qalxır. Durub balkonun pəncərəsinə yaxınlaşıram. Şəhərə baxıram. Qarşıda hündür, yaraşıqlı binalar var. Küçə geniş, adamsızdır. Olduğumuz evin içindən səfillik yağır. Bayır tərəfdənsə gözəl daşlarla bəzədilib. Şəhər sakit və soyuqdur. Bu evin pəncərələrində pərdə də yoxdur. Şəhər sənə , sən də şəhərə baxırsan elə bil...
Gəlib arxadan mənə yaxınlaşır. Qucaqlayıb saçlarımın arasından boynumu öpməyə başlayır. Mən də qollarını qucaqlayıram. Son tikəni ağzıma dürtüb çevrilirəm. Boynunu öpə-öpə dodaqlarına keçirəm. Sonra alt-üst olan yatağa atılırıq. Bir az keçir, durub əlimə keçən bir balaca döşəyi pəncərənin qarşısına söykəyirəm. Amma bunun da xeyri olmur...
Kürəyini çevirib üzü üstə uzanır. Mən də yorğanı üstünə çəkib arxadan kürəyini qucaqlayıram.Yuxuya gedir. Xoruldamağa başlayır. Arada da inildəyir. Çiynindən öpürəm. Hərdən də saçlarını oynadıram. Qıvrım saçları gecə kimi qap-qaradır.
Sol yanımda uzanmışam və ürəyim narahat edir. Tərpənmək istəyirəm, tərpənə bilmirəm. Çevrilsəm, oyanar. Amma artıq dözə bilmirəm və kürəyini qucaqladığım qolumu yavaşca qaldırıram. Oyanmır... Sonra azca çevrilməyə çalışıram. Bu vaxt nəfəsini dayandırır. “Artıq oyanıb” -deyə düşünürəm. Ehmalca mən tərəfə çevrilir. Üzünə baxıb gülürəm, həm də sevinirəm. Bədəninə sıxılıb, öpməyə başlayıram.
Bu gün yaman aqressivdir. Məni zarafatla vurmağa, döşlərimi sıxmağa başlayır. Mən qışqırdıqca daha bərk incidir. Lap dəliyə bənzəyir. Uşaq kimi atılıb -düşüb gülür. Sakitləşdirmək istəyirəm, alınmır. Ağrıdan gözlərim yaşarır.
Durub yemək yeyir. Mənsə uzanmışam. Yorğanı başıma çəkirəm. Stolun üstünə qoyduğum telefonumu qurdalayırmış: “Bu adam kimdir?”-deyə soruşur- “Yaxşı səmimisiniz.” Mənə mesaj yazmış iş yoldaşımı deyir. “İş yoldaşımdır, qısqandınmı yoxsa?”-deyirəm. Amma qısqandığını boynuna almır. .Bəlkə də doğrudan da qısqanımır. “Yatırsan?”-deyə soruşur bir az sonra. “Yox, bura gəl!”- deyirəm.
Saat 6-nı, sonra 7-ni göstərir. Bayırdakı elektrik lampalarının işıqlarını yandırırlar. Pərdəsiz pənərəmizdən düşən işıq otağı da işıqlandırır. Çay qızdırır o.. Durub üşüyə-üşüyə paltarlarımı geyinirəm. Bayaqdan içdiyi içkinin təsirindən ağzına gələni danışıb gülür.
Getməyə hazırlaşırıq. Daha da bir-birinə qarışmış yorğan-döşəyi səliqəyə salırıq. Çantasını tuturam ki, ayaqqabısını geyinsin. Gödəkcəsinin üstündən kürəyini öpürəm. “Ay qız, bəsdi”- deyir.
Metroya qədər piyada getməliyik. Qoluna girirəm. Bu yerlər bir az qəribədi. Binalarda həyat nişanəsi görünümür. Küçələr sakitdi, kimsəsizdi. Arada görünənlər də cüt-cüt gəzir. Eynən bizim kimi qol-qola... Kimin sevgili, kimin ər-arvad olduğunu təyin etməyə çalışırıq. Sonra yolun kənarındakı yaşıllığa çıxırıq -çəmənlikdə gəzirmişik kimi dəlilik edirik... Qarşımızda beş gümbəzli gözəl bina var. Ondan soruşuram: “Rəssamlıq akademiyasıdır”- deyir. Qaranlıq bir parkdan keçirik. Həmin parkdı- qarşısında görüşdüyümüz. “Yaxşı öpüşməli məkandı”- deyirəm. Çevrilir, dodağımdan öpür. Metroya çatırıq. Mən evə, o da dostuyla görüşməyə gedəcək. Ayrılırıq. İçimdə bir az sevgi, biraz da kədər qalır...
Avanqard.net
|
