Mən uşaqlığımdan çox yazıram: amma inanın, uşaqlığım ən çox danışmaq istəmədiyim mövzudur.

Atam Sovet İttifaqı dağılandan sonra içməyə başladı. Yox, atam imperiyanın, kommunizmin, Leninin dərdindən içmirdi, fəhlə babaydı, belə şeylərlə işi yox idi. Atamın dərdi xalamın ərinin direktoru olduğu kooperativ tikinti şirkətinin də Sovet İttifaqı ilə bir yerdə dağılmasıydı ki, atam həmin tikinti şirkətinin işçisiydi. Həmin şirkətə arxalanıb gözünü yumaraq, anamı götürüb qaçmışdı, cibində bir qəpiyi olmaya-olmaya... Atamın dərdi anamın da iş yerinin qəfil bağlanması idi, universamlar, univermaqlar, ticarət obyektlərinin hamısı dalbadal bağlanmağa başladı, anam da işsiz qaldı... Həmin vaxtlar mənim üçün məktəbdə müəllimənin tez-tez sifariş verdiyi tərcümeyi-halımı yazmaqdan çətin heç nə yox idi.

Bilmirdim, atamın, anamın  iş yerini nə yazım... “anam evdardır” yaza bilirdim, çoxlarının anası evdar idi,  evdarlıq həm də fəxr ediləsi bir şey idi, bu o demək idi ki, atam yaxşı qazanır. Atam üçün nə iş uydurum deyə baş sındırırdım, həm doğru görünsün, həm qulağa xoş gəlsin. Bir dəfə heç yadımdan çıxmaz, direktor müavini sinfə girib hamını ayağa qaldırdı, bilmirəm nə üçün, hamıdan bir-bir valideynlərinin iş yerlərini soruşdu. Mənə çatanda tutuldum, bilmədim nə deyəm, bu dəm arxa sıradan Rövşən adlı bir oğlan qulağım eşidəcək tonda söz atdı: “onun atası şampan zavodunun müdiridir”.
 
Balaca qızcığazdım, görəndə ki, atam başqalarının atasından fərqlidir, başladım atama yalvarmağa, “ay ata, nolar, gəl daşı tök ətəyindən, içmə bu zəhrimarı...” Atamsa, hər dəfə şəhadət barmağını göyə qaldıraraq, boşluqda gözlə görünməyən çevrə cızaraq deyirdi: “qızım, sən bilmirsən, Kefli İsgəndərəm mən...” Mən bilmirdim Kefli İsgəndər kimdir, cəmi 8-9 yaşındaydım, amma Kefli İsgəndər kim idisə, ona dərindən nifrət eləyirdim. Bir az böyüyəndən sonra mən Cəlil Məmmədquluzadənin “Ölülər”əsərini oxuyanda Kefli İsgəndəri tanıdım. Mirzə Cəlili bağışlamadım uşaq ağlımla... Amma onun günahı yoxdur... bunu da lap böyüyəndən sonra anladım. Azərbaycan kişisi, ziyalısı gücdən düşəndə, məğlub olanda döyüşmək əvəzinə, içkiylə ovundururmuş özünü.

Valideynlərin türklər demiş, güclü “takıntıları” olanda, bu uşaqlara ziyandı ilk növbədə. O günləri qızımı  məktəbdən götürməyə getmişəm. Müəllimələrindən biri uşaqdan söz alıb, qızım deyib ki, anam yazı adamıdı, şeir, hekayə, roman yazır. Müəllimə şübhəli baxışlarla, elə baxırdı, elə bil dəliyə baxırdı, soruşdu ki, “uşaq doğru deyir, siz şeir, hətta roman yazırsınız?” Müəllimənin baxışlarını sevmədim, yox, uşaqdı da, yanlış başa düşüb dedim. Evə gələn kimi uşağa bərk-bərk tapşırdım ki, çöldə-bayırda heç kimə yazı adamı olduğumu deməsin. Əgər görsəm ki, uşaqlarım hansısa “tiryakiliyimə” görə məndən utanırlar, vaz keçərəm uşaqlarımın xatirinə,  Kefli Mirzə Cəlillik  eləmərəm! Uşaqlar balacadı, onlar böyüyəndə “ana yazma, lazım deyil”desələr, yazmayacağam, söz verirəm!

Amma ümid var, böyük  qızım gizlindən kitablarımı oğurlayır, aparıb yoldaşlarına göstərir, “anam yazıçıdı” deyə forslanır hələ ki deyəsən, elə bir pis işlə məşğul deyiləm! /publika.az/