Tanıdığın  evlərə gedirsən, görürsən ki, bahalı mebellər var, içi qiymətli qab-qacaqla da doludur. Amma bircə dəfə də nə evin sakinlərindən bir nəfər, nə də ən əziz qonaq bu stəkanlardan birində bir stəkan çay içməyib, bu boşqabların birində yemək nədir, heç tort yeməyib. Elə bil padşahın özü üçün saxlayırlar bu qab-qacağı…Evin xanımı gətirdiyi bu cer-cehizlə qocalır, bayramdan-bayrama, seyrandan-seyrana əli əsə-əsə həmin qab-qacağı çıxarıb tozunu silir, təzədən yerinə düzür.

Dolabların, servantların, divanların üstü cürbəcür adda oyuncaq heyvanlarla dolu olur. Əlindən tutub qapısından uşağınla  girdiyin bu evlərdə uşaq potensial düşməndi. Evin sahibəsi oyuncaqları əlçatan yerlərdən yığışdırıb aparıb qoyacaq evin ən ucqar nöqtələrinə. Uşaq da baxacaq maddım-maddım, ağlayacaq, üzünü yerə sürtəcək. Evin sahibəsi nəinki utanmayacaq, uşağa düzgün tərbiyə vermək haqqında uzun-uzadı moizə oxuyub başını xarab eləyəcək.

Baxan deyər ki, bu qadın yumşaq oyuncaqları, bu ayıları, itləri, pişikləri  təbiətə olan sevgisindən evinə yığıb. Əsla. Qadının dolabı doludur cürbəcür heyvan dərisindən hazırlanmış şubalarla, ayaqqabılarla, çantalarla. Qapısına ac pişik gəlsə, ayaqqabısının burnu ilə vurub qovasıdır. İti can verən görsə, təpik vurub öldürəsidir. Sanitar epidemioloji mərkəzə  zəng eləyib küçədəki sahibsiz itlərin güllələnməsi  üçün yalvar-yaxardadı bütün günü.

Dekorativ güllərlə evini dolduran sahibələrin pəncərələrində nadir hallarda içində təbii gül yatan dibçəklərə rastlayarsan. Olsa da, o dibçəkləri evin, həyətin ən gözə görünməz yerlərində unudulmuş görərsən. Diblərinə bir qaşıq su tökən də tapılmaz, bu çiçəklər dekorativ ağacları sevən qadınlara ya qayınanalarından, ya analarından qalıb, üzə düşüb tullamırlar.   

Cehizlərini elə əzizləyirlər, elə gözə dürtürlər, baxırsan cehizin hay-hayı gedib, vay-vayı qalıb.  Ət, tikiş maşınıdır, sovetdən qalma soyuducudur, bir anbar işləməyən, heç nəyə yaramayan əşya tutub evin hər yerini. Ər beş dəfə həmin əşyalardan yenisini alıb, işlədiblər, köhnəldiblər, tullayıblar. Amma cehizlik əşyalar eləcə qalıb, ələ-ayağa dolaşmaqda. O səbəbdən ki, bu heç nəyə yaramayan dəmir-dümürü evin sahibəsinin dədəsi verib, qadının vaxtilə cah-cəlallı cehiz gətirdiyinin maddi  sübutudur, tarixi yadigardır.

Mücrü doludur qır-qızılla, ər borcun içindədir, oğul əsgərlikdədir, qız gəlin köçür, cehiz almağa pul yox. Ayağını dirəyir ki, qızıllar mənim bazarlığıma alınıb, satan deyiləm, verən deyiləm, dar günə saxlayıram. “Kəfən pulu saxlamışam”, - deyib oturub filan qədər pulun üstündə. Rəhmətliyin qızı,  kəfəni qızıl sapla tikəcəklər sənə?

Balonları doldurub kompotla, şorabalarla, mürəbbələrlə... Qonaq gələr, açarıq deyə-deyə bir də baxır ki, növbəti yaz fəslinin astanasındadı, balonlar hamısı xarab olub, nə yeməlidi, nə içməli. Başlayır dalbadal açıb tökməyə, evin adamlarını zəhərləməyə.
Üstəgəl bunun lüzumsuz qənaətcilliyi. Stolun üstünə xırda -xırda gətirir  hər şeyi... bir də baxır ki, ərzaqlar o qədər ləng yeyilib yerdə qalanı  xarab olub.

Çox, çox, çox  xoşbəxt olsalar da, xalxın, qonum-qonşunun dərdinə düşürlər, başqalarının problemlərindən danışıb-danışıb kişinin başını xarab eləyirlər, hətta ağlayırlar. Kişi də ayağa qalxıb əl-qolunu ölçə-ölçə hirslə belə deyir: “Mən ölmüşəm də, ağla...ağla... ağlar günə qalmış!”

 Bütün bu gülməli  qəribəliklərinə rəğmən, Azərbaycan qadını dünyanın ən gözəl qadınıdır. İçində də mən olmaq şərtiylə... Bu yazını 8 mart qadınlar bayramından qabaq üzə çıxartdım ki,  oxuyanda qadınların qanı qaralmasın. /teleqraf.com/